حرفی بزن که قامتِ پندار بشکند

شعری بگو که قافیه این‌بار بشکند

رویای با تو بودن و کابوسِ این فراق

پُر کرده حجمِ خالیِ شب‌های این اتاق

نه فقط منم که عمری، به تو دل سپرده باشم

همه‌کس دچارِ چشمت، من از این فِسرده باشم

دلم برای تو تنگ است و نام و یادِ تو ننگ

بگو که چون کِشم این دل ز زیرِ بارِ تو سنگ؟

به کرشمه‌ای براَفکن که نقاب، دیدنی نیست

تو اشارتی به ما کن که سخن، شنیدنی نیست