بنشین، ترانه‌ای که برایت سروده‌ام

یکبار لااقل تو به گوشَت شنیده باش

باز دوباره می‌رسد، فصلِ بهارِ من ببین

از تنِ شاخه‌های من، خوشۀ جانِ من بچین

نشسته‌ام به قایقی و موج، می‌بَرد مرا

صدای خنده‌های تو، به اوج می‌بَرد مرا

آمد آرام، دلارام، به لبخند و نشست

دل برانگیخت، فروریخت، به ناگاه شکست

بیا که فاصله‌ها لنگِ رنگِ آمدنت

که قلبِ فاصله ریزد به زنگِ آمدنت