برای هفت‌سین، امسال، یک سمبوسه کم دارم

که قبل از سم‌زُدایی بر لبِ این سفره بگذارم

دلا! به کُنجِ همین سینه کاش می‌مردی

ولی به راهِ کجِ عشق، ره نمی‌بردی

مرا نه راه، که تنها نگاه بود که بُرد

به سوی راهِ تو بُرد و به دستِ عشق سپُرد

تسکین نمی‌دهد دگر این اشک‌ها چرا؟

این دردِ بی‌نهایتِ دلتنگیِ مرا

نشأت گرفته از تو و از چشم‌های تو

این خون که می‌چکد ز دل و هر دو دیده‌ام