به صدف که گوهرش را ز نگاهِ غیر پوشد

تو به پرنیانِ مژگان، نِگهِ خمار پوشی

بنشین، ترانه‌ای که برایت سروده‌ام

یکبار لااقل تو به گوشَت شنیده باش

باز دوباره می‌رسد، فصلِ بهارِ من ببین

از تنِ شاخه‌های من، خوشۀ جانِ من بچین

نشسته‌ام به قایقی و موج، می‌بَرد مرا

صدای خنده‌های تو، به اوج می‌بَرد مرا

آمد آرام، دلارام، به لبخند و نشست

دل برانگیخت، فروریخت، به ناگاه شکست