قطعۀ ۴
به صدف که گوهرش را ز نگاهِ غیر پوشد
تو به پرنیانِ مژگان، نِگهِ خمار پوشی
به خیالِ چشمِ مستت چه سحر چه شامگاهان
من از این بهانه مستم، تو در این میانه هوشی
دل و دین بدادم از کف به سیاقِ پاکبازان
دل و دینِ من بِبُردی، به بهای باده‌نوشی
سخنی بگو که جانم پُر از انتظارِ حرفی
سخنت کلامِ شیرین، به مثابۀ سروشی
چه کنم؟ که پُر خروشم ز پیالۀ نگاهت
پُر از التماس و دردم، چو غریبگان خموشی
به لطافت و متانت تو چو آفتابِ صبحی
تو چو چشمه‌سارِ جوشان، ز میانِ سینه جوشی
چه شباهتی که گویم تو به سانِ آفتابی؟
شبِ عاشقان سرآمد، تو هنوز پرده‌پوشی
یاد تو این‌چنین
