آغازِ این ترانه نمی‌دانم از کجاست
مانندِ عشقِ من به تو
وقتی چنین خیالِ تو سر می‌زند به من
با غنچه‌های بوسه و چشمانِ بسته‌ات
من کوچ می‌کنم
هر شب سوارِ قایقِ رویای تازه‌ای
خیالت را که در آغوش می‌کشم
آغوشم نمی‌کشد
نگاه که می‌کنی
در چشمانت تمامِ جهانم غرق می‌شود
یادِ تو چون شعلۀ شمعی به خاموشی می‌رود
دیگر شعله نمی‌کشد
تو در گوشه‌ای از ایوانِ این دنیا نشسته‌ای
بی‌خیال
شب را به پای خاطره‌هایت قدم زدم
خواب از سرِ دقایقِ دیشب پریده بود
خورشید، پشتِ پنجره آهسته می‌خزد
دستِ نسیم، بر شکنِ زلفِ این درخت
تو بر دریچۀ این چشم‌ها تکرار می‌شوی
بی‌وقفه چو باران، بر دریچۀ این پنجره
