حال و احوالِ دلم، خوب، کَما فی السابق
تَنگ و آشفته و مغلوب، کَما فی السابق
تو را چنین که تویی، این‌چنین پرستووار
به گوشه‌گوشۀ دهلیزهای پستووار
تکرار کرده بود طلوع و غروب را
چشمانِ او، چه عالی و بَه‌بَه! چه‌خوب! را
چو کَشتی‌ام، شکسته‌ام، نشسته‌ام به رسوب
رسوبِ خوبِ خیالِ تو، خوبم خوب
من از تَمِشک‌های به‌خون‌خُفته، در میانۀ راه
ز تیغ‌های تنِ بوته‌های خون‌آلود
از هر رهی که می‌رود این ذهن، باز هم
راهِ خیالم عاقبت اُفتد به راهِ تو
از شعر، خسته‌ام
از شعرهای کهنه و از شعرهای نو
چشمانم چو گنجشک‌ها
موهایت چو شاخسارِ درختانِ جنگلی
تو را بیشتر از تمامیِ ابرها
تمامیِ رودها
