چهارپاره‌ها

بخیه‌های خیالِ تو، التیامَم نیست
بیا! دوباره بیا! جای رفتنَت زخم است

دوید و آمد و چون کودکانِ بازیگوش

فراگرفت مرا حسرتی گُشادآغوش

در پَرسه‌های حال و هوایی که نیستی

در انزوای زاویه‌هایی که نیستی

شرابِ کاربَلَد، پُرخمار و کاردرست

مرا گرفت همان دَم، از آن نگاهِ نخست

چشمت به لطفِ ناز، پُرم می‌کند ز عشق

قبلم دوباره باز، وَرَم می‌کند ز عشق

چیزی نمانده بود، ولیکن به لطفِ حق

این قیل و قالِ عشقِ تو ختمِ به خیر شد