چهارپاره‌ها

مرا نه راه، که تنها نگاه بود که بُرد

به سوی راهِ تو بُرد و به دستِ عشق سپُرد

تسکین نمی‌دهد دگر این اشک‌ها چرا؟

این دردِ بی‌نهایتِ دلتنگیِ مرا

نشأت گرفته از تو و از چشم‌های تو

این خون که می‌چکد ز دل و هر دو دیده‌ام

به وثیقه می‌گذ‌ارم، دلِ دردمندِ خود را

به هوایِ آن که گاهی، گذری کنم به کویَت

تارِ مویت جانِ ما را می‌برد

تیغِ عشقت سینۀ ما می‌درد

بیا که سفرۀ دل، بی‌بهانه باز کنم

به سوی قبلۀ پروانه‌ها نماز کنم