چهارپاره‌ها

حرفی نمانده تا که بگویم، ولی نرو

شعری نمانده تا که بخوانم، ولی بمان

گاهی مرا صدا کن و از دوردست‌ها

دستی تکان بده که بدانم به یادمی

آمد بگوید این دلِ غمدیده مالِ تو

رفتی نشد، نشد که بپرسد ز حالِ تو

ترسم طلب کنم ز تو آن دل که داده‌ام

بر من فغان کنی و بگویی “کدام دل؟”

خسته از فکرت، فکرت آسوده

بر تو و عشقت، دامن‌آلوده

دور از تو در سیاهیِ این بخت مانده‌ام

دور از تو من شکسته و جان‌سخت مانده‌ام