غزل ۱۲

به کرشمه‌ای براَفکن که نقاب، دیدنی نیست

تو اشارتی به ما کن که سخن، شنیدنی نیست

درِ باغِ چهره بُگشا که چنین روا نباشد

گلِ باغِ چهره بِنما گلِ باغ، چیدنی نیست

دلِ من گرفته خویت، همه جان اسیرِ رویت

که ز ببندِ تارِ مویت، پرِ من پریدنی نیست

غمِ عالَمی به جانم، به جز از تو من نخوانم

به قفس همیشه مانم، دلِ من رمیدنی نیست

تو به جانِ من چه کردی؟ که چنین به حالِ مرگم

ز فراق گر بگویی، به دلم تپیدنی نیست

به رحیلِ چشمِ مستت، چو مسافرانِ حیران

دلِ واله‌ای به دستت، رهِ من رسیدنی نیست

یاد تو این‌چنین