مکان شما: خانه / نو و سپید حال و احوالِ دلم، خوب، کَما فی السابق
تَنگ و آشفته و مغلوب، کَما فی السابق
تو را چنین که تویی، این‌چنین پرستووار
به گوشه‌گوشۀ دهلیزهای پستووار
تکرار کرده بود طلوع و غروب را
چشمانِ او، چه عالی و بَه‌بَه! چه‌خوب! را
چو کَشتی‌ام، شکسته‌ام، نشسته‌ام به رسوب
رسوبِ خوبِ خیالِ تو، خوبم خوب
من از تَمِشک‌های به‌خون‌خُفته، در میانۀ راه
ز تیغ‌های تنِ بوته‌های خون‌آلود
از هر رهی که می‌رود این ذهن، باز هم
راهِ خیالم عاقبت اُفتد به راهِ تو
از شعر، خسته‌ام
از شعرهای کهنه و از شعرهای نو
چشمانم چو گنجشک‌ها
موهایت چو شاخسارِ درختانِ جنگلی
تو را بیشتر از تمامیِ ابرها
تمامیِ رودها
آغازِ این ترانه نمی‌دانم از کجاست
مانندِ عشقِ من به تو
وقتی چنین خیالِ تو سر می‌زند به من
با غنچه‌های بوسه و چشمانِ بسته‌ات
