غزل‌ها

یادم نمی‌آید چه شد، دل را ز کف دادم

یکباره ویران می‌شود گاهی دلِ آدم

آکنده از هجومِ خیالاتِ مُبهم‌ام

پیوسته همنشینِ سیاهی و ماتم‌ام

شبی که نگاهت چو نورِ ستاره

به روزِ سیاهم چو عمری دوباره

میانِ کوچه و پس‌کوچه‌های حیرانی

نشسته بر شبِ من ماتم و پریشانی

معمای چشمانِ تو بارِ دیگر

مرا می‌کِشد سویِ یک کارِ دیگر

به خنده‌خندۀ تو، لاله‌لاله باز شود

به گریه‌گریۀ من، زلفِ شب دراز شود