غزل ۲۴
ز غمت شکسته این دل تو بیا و چاره‌ای شو
به خزانِ باغِ جانم تو گُلِ بهاره‌ای شو
تو چو رفتی از دلِ شب غزل و ترانه گُم شد
به خطوطِ دفترِ دل غزلِ دوباره‌ای شو
دلِ آسمان گرفت از ظلماتِ بی‌نهایت
تو به قلبِ آسمانم تپشِ ستاره‌ای شو
به دو دیده‌ام سرشکی، نم و قطره‌های باران
تو به دیدگانِ تارم نِگه و نظاره‌ای شو
ز تو سنگ‌دل چه خواهم؟ که شکسته این دل از تو
دلِ دردمندِ ما را تو چو سنگِ خاره‌ای شو
نه گُل و غزل نه نوری، نه نگاه از تو خواهم
تو چو سنگِ خاره اما، تو به یک اشاره‌ای شو
بِشِکن دوباره این دل، تو نه راه و چاره‌ای شو
نه اجابتِ دعای دلِ پاره‌پاره‌ای شو
یاد تو این‌چنین
