غزل ۳

تمامِ عمرِ تباهم، به جامِ عشقِ تو مستم

به جامِ عشقِ تو مستم، نگو که باده‌پرستم

ببین تو حالِ خرابم، ز اشکِ دیده بر آبم

ز اشکِ دیده بر آبم، میانِ سیل نشستم

حدیثِ عشقِ تو خوانم، به گوشِ مردمِ عالَم

به گوشِ مردمِ عالَم، فسانه‌گوی اَلستم

همین که عشقِ تو آمد، ز سینه ناله برآمد

ز سینه ناله برآمد، به سانِ شیشه شکستم

به دامِ چشمِ خمارت، به دستِ خویش فِتادم

به دستِ خویش فِتادم، شکسته باد دو دستم

به جز تو را نتوانم، نشانِ خویش ندانم

نشانِ خویش ندانم، که بوده‌ام و که هستم؟

یاد تو این‌چنین