غزل ۳۱
آکنده از هجومِ خیالاتِ مُبهمام
پیوسته همنشینِ سیاهی و ماتمام
از یادِ من سیاهِ نگاهت نمیرود
همواره در غبارِ غلیظی از این غمام
چشمت تمامِ زندگیام را گرفته است
رنگِ سیاهِ چشمِ تو هم درد و مرهمام
بُغضی فرا رسیده و ابرِ بهارهای
آغشته از سرشکِ بهاران و شبنمام
نامِ تو در میانِ گلویم به بُغض و غم
وردِ زبان و ذکرِ شب و روز و هر دَمام
آمیزد این غبارِ خیالت به رنگِ شب
همچون سیاهِ زلفِ تو پیچیده، درهمام
شعر از خطوطِ دفترِ من میچکد چو اشک
اشکی ز شمع و شمعِ سیهروزِ عالَمام
یاد تو اینچنین