چهارپارۀ ۴

چو گل به باغِ نگاهم / به فصلِ سردِ زمستان

شکفته‌ای گلِ خندان / میانِ این دلِ بی‌جان

میانِ این دلِ بی‌جان / گلی نبود و فِسردم

توآمدی و نمردم / تو را به سینه فشردم

تو را به سینه فشردم / به باغِ سینه بهاری

امیدِ این شبِ تاری / گلی و همدمِ خاری

گلی و همدمِ خاری / به جانِ خسته امیدی

ز فصلِ تازه نویدی / ولی چه دیر رسیدی

ولی چه دیر رسیدی / عزیز و مرهمِ دردی

پگاهِ این شبِ سردی / به اشکِ دیده چه کردی

به اشکِ دیده چه کردی / چگونه من بتوانم

ز دیده گریه نشانم / به گریه غرقه نمانم

به گریه غرقه نمانم / مگر به سینه بمانی

سرودِ عشق بخوانی / که تو تغزلِ جانی

که تو تغزلِ جانی / کِشد به سوی نگاهت

دلم نشسته به راهت / به یادِ پرتوِ ماهت

به یادِ پرتوِ ماهت / شبی گذشت و سحر شد

شبِ خیالِ تو سر شد / ز گریه یادِ تو تر شد

ز گریه یادِ تو تر شد / حقیقتی که نگفتم

میانِ سینه نهفتم / شبی به صبح نخفتم

شبی به صبح نخفتم / به یادِ یار و نگارم

دلی به سینه ندارم / تو را به شب نسِپارم

تو را به شب نسِپارم / تویی بهانۀ جانم

تو روحِ من و روانم / بمان که زنده بمانم

بمان که زنده بمانم

یاد تو این‌چنین