بایگانی دسته ی چهارپاره

بیا که سفرۀ دل، بی‌بهانه باز کنم

به سوی قبلۀ پروانه‌ها نماز کنم

بگذار تا نگاهِ تو آشفته‌تر کند

این قلبِ پاره‌پارۀ در خون نشسته را

لَختی به باغِ خسته و بارانی‌ام بتاب

صبحی به دشتِ زارِ پریشانی‌ام بخند

خواب از سرم دوباره چو شب‌های دیگرم

رفت و نسیمِ یادِ تو بر ذهنِ من وزید

این کوچه‌های تنگ، مرا پرسه می‌زند؟

یا من میانِ کوچۀ دل غوطه می‌خورم؟