قطعۀ ۱۲
تو واژه‌های تنِ شعرهای من بودی
تو می‌روی و تنِ شعرهایِ من عریان
به واژه‌واژه دلِ شعرهای من خوش بود
تو رفته‌ای و شب و شعرهای من گریان
برهنه پیکرِ این شعر و سطرِ بی‌وزنی
سکوتِ قافیه‌ها، استعاره‌ها بی‌جان
تمامِ سینه پُر از ناله‌های خاموشی
نشسته زخمِ عمیقِ نبودنت بر جان
سکوتِ محض، میانِ کلامِ من جاری
سکوتِ حنجره‌ام عاشقانه در جریان
قلم شکسته و دلخسته در پریشانی
میانِ ماندن و رفتن، کلام سرگردان
کلامِ آخرِ این قصه‌های تنهایی
چو شعله مانده بر این شمعِ واژه‌ها لرزان
سخن فِسرده و دل در سکوتِ شب پژمرد
ردیف و قافیه و بیت‌های من ویران
ببین که می‌رود از دفترم چو خون از تن
حروفِ واژه و صد جمله بر لبم پنهان
حروفِ نامِ تو تنها کلامِ شعرم بود
دچارِ مُهر سکوتم سکوتِ بی‌پایان
یاد تو این‌چنین
