غزل ۷
ز پیالۀ نگاهت صنما، چو جُرعه نوشم
چو غلامِ حلقه‌گوشم، همه عمر بر تو کوشم
تو به کاروانِ چشمت چه متاعِ تازه داری؟
که کجاوۀ نگاهت ببَرد حواس و هوشم
تو به جَعدِ زلفِ مشکین دلِ عالَمی ببُردی
به خدا به هر نظاره ز تلاطُمش بجوشم
دلِ دردمندِ خود را به زبانِ پند گیرم
که دلم ز ناله لبریز و چو واله‌ای خموشم
چه خوشا نسیمِ صبحی بوَزد به گیسوانت
به حسادتِ غریبی به نسیم بر خروشم
چه شود نسیم باشم؟ بوَزم میانِ مویت
به پریشِ گیسوانت دل و دینِ خود فروشم
به گناهِ دیدنِ تو به اسارتِ فراقم
و خوشم به مژده‌ای که به من آورَد سروشم
یاد تو این‌چنین
