غزل ۳۱

آکنده از هجومِ خیالاتِ مُبهم‌ام

پیوسته همنشینِ سیاهی و ماتم‌ام

از یادِ من سیاهِ نگاهت نمی‌رود

همواره در غبارِ غلیظی از این غم‌ام

چشمت تمامِ زندگی‌ام را گرفته است

رنگِ سیاهِ چشمِ تو هم درد و مرهم‌ام

بُغضی فرا رسیده و ابرِ بهاره‌ای

آغشته از سرشکِ بهاران و شبنم‌ام

نامِ تو در میانِ گلویم به بُغض و غم

وردِ زبان و ذکرِ شب و روز و هر دَم‌ام

آمیزد این غبارِ خیالت به رنگِ شب

همچون سیاهِ زلفِ تو پیچیده، درهم‌ام

شعر از خطوطِ دفترِ من می‌چکد چو اشک

اشکی ز شمع و شمعِ سیه‌روزِ عالَم‌ام

یاد تو این‌چنین