غزل ۲۴

ز غمت شکسته این دل تو بیا و چاره‌ای شو

به خزانِ باغِ جانم تو گُلِ بهاره‌ای شو

تو چو رفتی از دلِ شب غزل و ترانه گُم شد

به خطوطِ دفترِ دل غزلِ دوباره‌ای شو

دلِ آسمان گرفت از ظلماتِ بی‌نهایت

تو به قلبِ آسمانم تپشِ ستاره‌ای شو

به دو دیده‌ام سرشکی، نم و قطره‌های باران

تو به دیدگانِ تارم نِگه و نظاره‌ای شو

ز تو سنگ‌دل چه خواهم؟ که شکسته این دل از تو

دلِ دردمندِ ما را تو چو سنگِ خاره‌ای شو

نه گُل و غزل نه نوری، نه نگاه از تو خواهم

تو چو سنگِ خاره اما، تو به یک اشاره‌ای شو

بِشِکن دوباره این دل، تو نه راه و چاره‌ای شو

نه اجابتِ دعای دلِ پاره‌پاره‌ای شو

یاد تو این‌چنین